JAK RADZIĆ SOBIE Z AGRESJĄ DZIECKA?

 

W czwartek 20 października 2011r. rodzice uczniów kl. 0-3 brali udział w spotkaniu na temat: "Jak radzić sobie z agresją dziecka w szkole?" wykład prowadziła Ewa Sitko z Instytutu Kształcenia EKO-TUR. Celem głównym zajęć było wypracowanie szkolnej strategii postępowania wobec zachowań agresywnych dzieci i uczniów.

Według Zbigniewa Skornego „Agresja jest aspołecznym zachowaniem się wynikającym z wrogich tendencji i chęci szkodzenia innym lub niszczenia”.

Jeno Ranschburg twierdzi, że „agresja to każde zamierzone działanie w formie otwartej lub symbolicznej – mające na celu wyrządzenie komuś lub czemuś szkody, straty lub bólu.”

Współcześnie słowo „agresja” jest nadużywane. Ponieważ w szkole najczęściej spotykamy się z przejawami agresji są to: kłótnie, sprzeczki, przezwiska, obraźliwe słowa, ciągnięcie za włos, prowokacja, popychanie, bicie, szczypanie, gryzienie, kopanie, zabieranie i niszczenie zabawek, wyśmiewanie, drwienie, dokuczanie. Agresja to również brak przyzwolenia na przyłączenie się do zabawy, wykluczenie kogoś z rozmowy, zabawy, zemsta, groźba, dręczenie, onieśmielanie.

 

„Agresja” to rozpaczliwe wołanie o pomoc!!!

 

Budowanie strategii to proces wymagający:

ž     Osób (nauczyciel, uczeń, rodzic,)

ž     Czasu (odbywa się w realnym czasie. Od tego jak zostanie on wykorzystany zależy przyszłość)

ž     „Narzędzi”(czym się posłużymy) oraz ?????

Dzieci agresywne nie znają albo nie potrafią użyć innych niż agresja środków komunikacji.

      W wychowaniu trzeba używać takich argumentów, które przekonują wychowanka, a nie wychowawcę.

Umiejętność przekazywania informacji zwrotnej

Metoda kanapki

Pozytywy:        

1. Pogratuluj dziecku


Wprowadź Go w pozytywną emocje, tak aby czuł się dobrze Zwróć uwagę tak na ogólne kwestie jak i na szczegółowe. Zauważ postęp, powiedz o tym co ci się podoba.

Do poprawy 2-3 elementy:

ž     Powiedz co ma zrobić lepiej. Co ma poprawić.

ž     Nie mów co jest źle, to jest nie potrzebne

ž     Mówiąc osobie co ma poprawić, to osoba to poprawia, a nie skupia się na błędach

ž     Nie pojawia się negatywna emocja związana z krytyką tego co było nie tak

ž     Jest szansa, że dziecko od razu przejdzie do skutecznego poprawiania

ž     Powiedz jak można uzyskać zmianę

ž     Nie wystarczy powiedzieć :naucz się tabliczki mnożenia

ž     Dziecko musi wiedzieć jak dokładnie ma to zrobić

ž     Powiedz, pokaż i niech dziecko też to zrobi.

Pochwały:

ž     Podziękuj i pogratuluj dziecku  (zawsze znajdzie się jakiś powód)

ž     Spraw , aby dziecko integrowało nowe umiejętności w jak najlepszych emocjah, bo wtedy będzie chciał się dalej zmieniać.

W każdej sytuacji towarzyszy dziecku bezwzględna akceptacja ze strony dorosłych. Akceptacja dziecka nie jego czynu. (ganimy czyn a nie dziecko). Każda sytuacja konfliktowa, trudna wychowawczo, jest omawiana z dzieckiem. Osoba dorosła spokojnie wyjaśnia dziecku sytuację i pokazuje konsekwencję jego czynów. Musimy mieć absolutną pewność, że dziecko rozumie co się stało, jakie to przynosi następstwa i dlaczego jego zachowanie nie jest pożądane społecznie. Tylko wówczas możemy liczyć na zmiany w funkcjonowaniu dziecka.

Ważne

ž     Komunikowanie się jest nieodwracalne.

ž     Każda informacja rodzi nową jakość.

ž     Przepływu informacji nie można cofnąć - możemy zaprzeczyć, interpretować, wyjaśniać, uzupełniać,   tłumaczyć, dodawać, zmieniać, podawać przykłady, ale nigdy nie możemy wrócić do poprzedniego stanu.

ž     Gdyby nie informacja i sposoby dzielenia się informacją człowiek poruszałby się w samotnym świecie własnych domysłów

Nie ma „ ZŁOTEGO ŚRODKA” aby, zaradzić wszystkim zachowaniom agresywnym. Można jednak stosować środki pomocnicze, służące pozbywaniu się narastającej złości (wcześniej poznane i zaakceptowane przez dzieci.)Np.:

- dziurawienie kartki długopisem

-malowanie, bazgranie na dużych arkuszach papieru,

- stosowanie różnych technik oddechowych,

- czytanie bajek terapeutycznych,

- zabawy wyciszające,

- muzyka relaksacyjna,

- rozmowa z dzieckiem,

- zainteresowanie dziecka czymś innym,

- zmuszanie dzieci do myślenia nad swoim zachowaniem (w razie agresji, złości – posadź na specjalnie do tego przeznaczonym krzesełku z poleceniem : USIĄDŹ - POMYŚL)

- woreczek złości, w którym zamykamy złość.

Konieczne w przypadku agresji jest działanie natychmiastowe.

A teraz zwróćmy uwagę na NORMY JAK WYCHOWAĆ DZIECKO NA PRZESTĘPCĘ !
(Napisane przez Dyrekcję Policji w Seattle, Waszyngton)

 

1. Od dzieciństwa dawajcie mu wszystko, czego zapragnie: w ten sposób upewni się w tym, że wszystko mu się należy

     2. Jeśli mówi głupoty – śmiejcie się: w ten sposób będzie myślało, że jest bardzo dowcipne

     3. Nie dawajcie mu żadnego wychowania duchowego: gdy dorośnie sam ją sobie wybierze

     4. Nie mówcie mu nigdy „to jest złe”: mógłby mieć poczucie winy i później, gdy  na  przykład, będzie aresztowane za kradzież, będzie przekonane, że społeczeństwo GO prześladuje. 

  5. Zbierajcie z podłogi wszystko, co porozrzuca: w ten sposób upewni się, że wszyscy  są na jego usługi.

  6. Pozwólcie mu czytać wszystko: wydezynfekujcie naczynia, ale pozwólcie, by jego duch rozkoszował się wszelkim brudem.

  7. Dawajcie mu wszystko czego zapragnie: w ten sposób nie będzie przypuszczało, że aby coś mieć trzeba pracować

    8. Niech wszystkie jego zachcianki będą zaspokojone: jedzenie, picie, zabawy, wygoda...– ponieważ inaczej mógłby być niezadowolony

    9. Przyznawajcie mu zawsze rację: prawo, nauczyciele i inni ludzie zawsze się go czepiają

10. Gdy jego życie stanie się tragedią – mówcie, że nie mieliście na to wpływu.

11. Przygotowaliście sobie życie pełne cierpienia – i z pewnością takie będzie.

 Autorki Adele Feber i Elaine Mazlish w swej książce „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały, jak słuchać ,żeby dzieci do nas mówiły” zwracają uwagę na „ Prostą zależność pomiędzy dziecięcymi uczuciami a ich zachowaniem:

- kiedy dzieci czują się dobrze, dobrze się zachowują

Jak pomóc im, aby czuły się dobrze?

Zaakceptować ich uczucia!!!

Problem – rodzice zwykle nie akceptują uczuć swoich dzieci. Na przykład:

„Na pewno nic Ci nie jest”

„Mówisz tak , bo jesteś zmęczony”

„Nie ma powodu, aby się tak niepokoić”

Zdecydowane zaprzeczanie odczuciom dziecka wprawia je w zakłopotanie i doprowadza do wściekłości. Taka postawa powoduje również, że dziecko nie potrafi prawidłowo ocenić swoich uczuć. W niniejszej książce przedstawione są nowe metody wychowawcze i propozycje praktycznych sposobów ich wdrożenia. Proponuje się wyeliminowanie starych wzorców zaczerpniętych od naszych rodziców czy dziadków, działań wyłącznie intuicyjnych i zastąpienie ich zamierzonym, świadomym wychowaniem. Publikacja ta jest przeznaczona dla każdego kto chciałby lepiej zrozumieć i mądrzej kochać dzieci, ale również być przez dzieci rozumianym i kochanym. Zachęcam wszystkich rodziców, którzy mają problemy wychowawcze ze swoimi dziećmi do zapoznania się z książką „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały, Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły”.

 

Źródło:

Artykuł powstał na podstawie materiałów ze szkolenia prowadzone przez Ewę Sitko, INSTYTUT KSZTAŁCENIA EKO- TUR.